Tomasz Bagiński o „Wiedźminie”: Niektórych zaskoczył poziom temperatury związanej z serialem

Choć „Wiedźmin” produkcji Netflixa ma mieć swoją premierę w 2020 roku, już wzbudza duże emocje. Każda informacja, która przedostaje się do mediów wywołuje lawinę komentarzy.

Zdjęcia mają rozpocząć się zimą, będą kręcone we wschodniej Europie. Na razie nie wiadomo, kto zagra w serialu główne role - castingi wciąż trwają. 

Netflix w Madrycie utworzy europejskie centrum produkcji telewizyjno-filmowej

Prace nad "Wiedźminem" rozpoczęły się w maju ubiegłego roku. Jego producentami wykonawczymi są m.in. Tomasz Bagiński oraz Jarosław Sawko ze studia Platige Image. Bagiński wyreżyseruje także wybrane odcinki serialu. Fabuła serialu będzie oparta o osiem tomów „Sagi o wiedźminie”.

Produkcja, tworzona na podstawie świata wykreowanego przez Andrzeja Sapkowskiego ma mieć nie tylko słowiański klimat - jednym z producentów wykonawczych serialu jest Tomasz Bagiński. Spytaliśmy go o szczegóły pracy nad „Wiedźminem”.

Bot Netflixa na Facebooku zarekomenduje najlepsze seriale

Nikola Bochyńska, Wirtualnemedia.pl: Jak się pracuje dla Netflixa?
Tomasz Bagiński, reżyser i członek rady nadzorczej Platige Image: Dla Netflixa pracuje się jak dla dużego studia filmowego. Duża, profesjonalna firma, która przemysłowo zajmuje się produkcją i dystrybucją filmów i seriali. Może z nieco innym podejściem, bo działa na zasadzie platformy internetowej, a nie kina: nie ma potrzeby przerywania filmów reklamami. Świetne miejsce, atmosfera, bardzo dobrze zorganizowana firma.

Przyjmując propozycję pracy nad „Wiedźminem” spodziewałeś się tak dużych emocji wokół produkcji? Im bliżej premiery, tym rośnie napięcie. Na głowę showrunnerki serialu Lauren Shmidt Hissrich wylała się fala hejtu.
To część tego zawodu, pozycji w jakiej się znajduje. Nie ma co na to narzekać. Sporo jest również wsparcia i nie ma co się dziwić, bo Lauren jest świetnym fachowcem. Mogę tylko chwalić jej podejście do pracy. Czy spodziewaliśmy się aż takiego napięcia? Ja chyba tak, niektórych w zespole zaskoczył poziom temperatury związanej z serialem. Przykładem może być ostatnia wiadomość o tym, że serial pojawi się na przełomie 2019/2020 roku. Podchwyciły to polskie media, tyle że to było już ogłaszane trzy razy. Zauważ, że to jeden z niewielu seriali, który na tak długo przed premierą wywołuje tak duże emocje. Tę produkcję można porównywać chyba tylko do „Władcy Pierścieni” Amazona. Tam nie powstała nawet linijka scenariusza, my jesteśmy już dużo dalej. Będzie sporo zaskoczeń, na pewno serial wywoła dyskusje. To będzie świetna propozycja dla fanów, ale i widzów na całym świecie.

Niedawno byłeś dwa tygodnie w Stanach, nad czym pracowaliście?
Miałem trochę pracy związanej z „Wiedźminem”, ale też sporo związanej z „Rycerzami Zodiaku”. Jestem bardzo podekscytowany historią, jaka jest w nowej wersji scenariusza. Trzeba go jeszcze dopracować, będzie z tego fajny film.

Masz być reżyserem jednego odcinka. To pewne, czy może zdarzyć się, że będziesz pracować przy kilku epizodach?
Ustalamy to, wciąż układamy kalendarze, budżety. Potwierdzimy tę informację pewnie w ciągu kilku miesięcy. Jestem cały czas bardzo mocno zaangażowany w pracę.

Mówi się o tym, że netflixowy „Wiedźmin” będzie mieć właśnie wspomniany „słowiański” klimat. Będziesz cały czas czuwać, aby to nie zaginęło w procesie twórczym?
Wszyscy w zespole chcą, aby serial miał rys wschodnioeuropejski, słowiański. Aby nie był to typowy, amerykański serial. Jak będzie w rzeczywistości – czas pokaże, zweryfikują to decyzje kreatywne. Pamiętajmy, że to praca zespołowa, naprawdę dobre pomysły pojawiają się z różnych stron, miejsc, kultur. Jestem jednym z członków zespołu. Wszyscy pracujemy nad jednym projektem.

Jak wygląda współpraca z Andrzejem Sapkowskim? Fizycznie jest przy Was podczas procesu produkcji?
Dość często się spotykamy, kilka razy do roku. Podczas spotkań Andrzej dostaje informacje o tym, co dzieje się z serialem, ma szansę zerknąć na powstający scenariusz. Jak wygląda nasza wspólna praca - nie chciałbym do końca zdradzać. To nasza słodka tajemnica z panem Andrzejem. Jest, uczestniczy w procesie tak naprawdę w takim stopniu, w jakim chce. Wszystko zależy od niego.

Wolisz pracę przy filmach, serialach czy grach?
Przy grach nigdy nie pracowałem, przy marketingu na potrzeby gier – owszem. Gry są innego typu rozrywką niż filmy, są podobne narzędzia, których się używa. Jestem zdecydowanie filmowcem, najwygodniej pracuje mi się przy projektach filmowych. Mam na koncie głównie krótkie filmy gatunkowe, a więc drogie. Dopiero najbliższe 2-3 lata przyniosą moje debiuty w dłuższych metrażach i formach.

Sam też grałeś w gry?
Nadal gram, choć nie mam już na to za dużo czasu i pociągają mnie inne gry niż kiedyś. Film to opowieść przy ognisku – ktoś siada i opowiada ciekawą historię, a my ją widzimy. Natomiast gra to „berek”. Wiem, że są różne rodzaje gry, również robione w formie opowieści. Jest dużo podobieństw, ale te światy nigdy się nie zejdą. Były próby filmów jako gier, gdzie widzowie mogli podejmować decyzje - kompletny idiotyzm. Jeśli pracowałem przy projektach gier, to zawsze jako filmowiec, z pewnymi ograniczeniami.

Ma dla ciebie znaczenie gdzie widzowie będą oglądać produkcję twojego autorstwa? Inaczej się tworzy do internetu?
Tak, to zwyczajnie wynika z szacunku do widza. Z tego, że jako twórcy chcemy, aby obejrzało go jak najwięcej osób. To jeden z moich celów - lubię docierać do dużego grona odbiorców. Jako twórcy musimy brać pod uwagę, w jakich warunkach widzowie będą oglądać film czy serial. Inaczej projektuje się film najpierw wyświetlany w kinach, a inaczej – tak jak było w przypadku „Legend” Allegro – do internetu i na tak specyficzny kanał, jakim jest YouTube. Pracujemy obecnie nad pełnometrażowymi „Legendami”. Będzie można zobaczyć zmianę tonacji, choć nadal to będzie komedia akcji i opowieść o tych samych bohaterach. Nie robimy jej jednak na potrzeby internetu, czyli oglądania w biegu, z słuchawkami na uszach.

Na jakim etapie są prace nad Twardowskim 3.14?
Jesteśmy na etapie pisania ostatecznej wersji scenariusza. Wydaje się bardzo dobry. Po jego skończeniu będziemy myśleć o konkretnych datach zdjęć. To trochę zderza się z moją aktywnością przy „Wiedźminie” i „Rycerzach Zodiaku”. Będzie to nieco skomplikowanej „układanki”, by pogodzić terminy. Bardzo ważna jest też dyspozycyjność Roberta Więckiewicza, który ma na stole sporo projektów.

W obsadzie pełnometrażowego filmu oprócz Więckiewicza pojawią się ci sami aktorzy?
W tych rolach, które było w „shortach” tak. Pojawią się także nowe twarze.

„Legendy Polskie Allegro” to jakby nie patrzeć - reklamy, to praca dla konkretnej firmy. Obecnie łatwiej się pracuje z klientami niż jeszcze 10 lat temu? Łatwiej namówić ich do opowiadania historii, niż do komunikatów typu „kup”, „sprzedaj”, „musisz to mieć”?
Trochę łatwiej, ale jeszcze długa droga przed nami. Rynek reklamowy ma ogromną inercję, przyzwyczaił się do pewnego sposobu pracy. Trudno jest mi wyobrazić sobie, że pracuję nad produktem, który kończę komunikatem „kup to”, choć to wciąż skuteczna forma komunikacji. W reklamie chodzi przecież o sprzedanie produktu. W branży jednak sporo się zmieni, reklamy będą coraz ciekawsze. To co zrobiliśmy z Allegro, PKO BP – nie każdą markę da się w ten sposób promować. To działanie wizerunkowe, gdzie mówimy o ogólnych wartościach, a do nich można dopasować uniwersalne historie. Do niektórych marek wciąż będzie pasować komunikat „kup to”. Dla mnie za proste, lubię wyzwania, wtedy dopiero zaczyna się zabawa. Czystą reklamę zostawiam młodszym od siebie, którzy mogą się jeszcze czegoś nauczyć. To fantastyczna szkoła warsztatu.

Są produkty z którymi nie chciałbyś pracować? Nie mówmy o markach, raczej o kategoriach produktów.
Nie sądzę. Gdyby  były firmy, które zajmowałyby się np. handlem ludźmi – miałbym kłopot z ich reklamowaniem. Poza tym: praca to praca.

W reklamie środka do czyszczenia podłogi też można opowiedzieć fajną historię?
Pewnie, że tak. Pamiętajmy, dlaczego twórcy robią reklamy - pozwalają patrzeć optymistycznie w przyszłość pod względem finansowym. Reklamy robi się również po to, by zarobić. To główna motywacja dla twórców filmowych, którzy zajmują się reklamą. Nie ma w tym nic dziwnego.

Czyli jednak to połączenie sztuki i biznesu.
Oczywiście, jesteśmy biologicznymi tworami: musimy coś jeść, gdzieś mieszkać. W tej sytuacji jesteśmy po prostu fachowcami, którzy mają opowiedzieć historię na potrzeby danej marki. Są rzeczy bardziej i mniej ambitne, ale jesteśmy fachowcami do wynajęcia.

Sztuka, przemysł filmowy są zależne od pieniędzy. A finansowanie związane jest z polityką. Polityka ma wpływ na to, co robisz? Nie stronisz od tematów, które podkreślają polskość, narodowość, tradycje.
Polityka jest częścią życia, nie da się o niej zapomnieć. To element rzeczywistości, więc siłą rzeczy wpływa na twórców. Szczególnie na takich małych rynkach jak europejski, polski. Polityka zawsze była, jest i będzie w przemyśle filmowym. Afery zawsze były, tylko dotyczyły innej grupy twórców. Chciałbym, aby od strony polityki, sztuką zajmowali się ludzie kompetentni, a to bardzo rzadkie. Większość osób, które zajmuje się kulturą z nadania politycznego – niezależnie od strony – to jakieś „tępe zrzuty” z innych działów. W kulturze mniej się można nachapać, niż przy złożach ropy naftowej. Trafiają do niej albo nieliczni pasjonaci, albo „paskudne złogi”, tępi żołnierze, którzy kompletnie nie interesują się kulturą, nie mają zielonego pojęcia o kinie, literaturze, a próbują się na ten temat wypowiadać. Gdy tacy ludzie zyskują kontrolę musi skończyć się to źle – niezależnie od linii politycznej. Jeżeli czegoś mógłbym życzyć Ministerstwu Kultury, to jak najwięcej kompetentnych osób.

Mógłbyś zrobić spot wyborczy dla jakiegokolwiek polityka?
Pewnie tak. Pytanie o pieniądze i warunki. Wiedząc, jak płacą partie polityczne, pewnie nie (śmiech). Gdybym dostał wolną rękę, mógłby to być ciekawy temat, który pociągnie za sobą dużą grupę ludzi. Wiem, że to brzmi nieco cynicznie, ale to byłoby wyzwanie. Jak już twórcy mają robić propagandę, to niech  będzie profesjonalna, solidna warsztatowo. Wtedy trzeba jeszcze odpowiedzieć sobie na pytanie: „Czy moralnie dobre jest robienie dobrej propagandy czy złej?”. Abstrahując od moich prywatnych przekonań, jeżeli myślę o sobie jak o fachowcu to jestem profesjonalistą, który dobrze wykonuje swoja pracę.

Pracujesz dla Netflixa. Jak według Ciebie będzie się rozwijać rynek platform streamingowych? Jeśli spojrzymy na ostatnie 4 lata i rozwój przemysłu filmowego, segmentu kinowego – było bardzo dobrze.
Gdy pojawiło się kino były przepowiednie, że teatr zginie. Oczywiście mniej ludzi zaczęło chodzić do teatru, ale to inny rodzaj rozrywki. Kino również - jest coś fajnego w oglądaniu widowiska w tłumie ludzi, kiedy uczestniczy się w zbiorowym przeżywaniu. Kino nie zginie, ale platformy streamingowe będą miały więcej do powiedzenia. Raczej widziałbym większe zagrożenie dla telewizji. Będzie i jest tektoniczny wstrząs rynku telewizyjnego. Jeżeli ktoś tego nie widzi - chowa głowę w piasek. Telewizja zmienia się błyskawicznie i nadawcy, którzy nie załapią się na zmiany – przegrają. Szykuje się potężna walka pomiędzy platformami. Jest o co walczyć, bo rynek wart jest grube miliardy dolarów.
 
Jak wygląda dzień pracy Tomka Bagińskiego?
Zależy od tego czy są zdjęcia, czy nie - wtedy pracuje się na planie od rana do wieczora. W okresie postprodukcji pracuje się z montażystą, ekipą postprodukcyjną - montuje, ogląda kolejne wersje, komentuje. Obecnie to głównie development filmowo-serialowy, czasem reklamowy. Głównie pisanie, czytanie, komentowanie. To zajmuje to 80 proc. czasu. Zdarza mi się jeszcze rysować, aby przy projektach dla których pracuję powstawały wizualne odpowiedniki tego, co chcę opowiedzieć. Czasem robię szkice dla innych rysowników, którzy są lepsi warsztatowo. To 10-20 proc. mojego czasu. Część mojego życia to spotkania – nie tylko fizyczne, ale też przez telefon, Skype’a. Trzeba bardzo szybko czytać duże ilości tekstu, szybko je komentować, bo każdy dzień stracony oddala nas od finalnego scenariusza. Nie siadam przy kawie i stwierdzam: „a to sobie teraz poczytam”. To jest praca, którą wpisuję w kalendarz. Dodatkowo spotkania warsztatowe, albo kreatywne. Na kilka dni czy tygodni zamykam się w pokoikach z innymi ludźmi i dyskutuję, opowiadam historię, powoli docieram do sedna.

W tym wszystkim jest czas na normalność?
Jakimś kłopotem jest fakt, że pracuję teraz w różnych strefach czasowych, że kiedy wstaje Los Angeles u nas jest 17-18. Czasem trzeba do północy czytać maile, ale staram się trzymać balans. Kiedy są zdjęcia - jest gorzej. Wtedy faktycznie pracuje się po 16 godzin, dzień w dzień.

Dziękuję za rozmowę.